Je bent hier niet bijzonder…
In 2012 waren wij voor het eerst met ons bijzondere gezin op camping Puylagorge in Frankrijk. En tegen onze principes in komen we hier elk jaar terug, om na een week heerlijk uitgerust huiswaarts te keren.
Na de komst van onze gehandicapte dochter Indy (nu 13), was op vakantie gaan geen vanzelfsprekendheid meer. Indy heeft het zeer zeldzame syndroom AHC, wat betekent dat ze regelmatig (om de 2-3 dagen) aanvallen krijgt waarbij ze volledig verlamd raakt. Ze moet dan slapen en dan is het meestal weg als ze wakker wordt. Daarnaast is ze geestelijk en lichamelijk beperkt. Ze heeft het niveau van ca 3-4 jaar en kan een beetje lopen. We hebben nog 2 zonen van 9 en 15 jaar. We hebben altijd gekampeerd en we genieten erg van de vrijheid en gezelligheid van campings. Toen onze oudste zoon werd geboren hebben we ons eerste caravannetje gekocht. Twee jaar later werd Indy geboren en al snel na haar geboorte werd duidelijk dat het een ander kind was. Toch weerhield dat ons niet om naar de camping te gaan met onze caravan. In het begin was ze nog klein en viel de beperking niet zo op. Toen ze wat ouder werd, kreeg ze een rolstoel en werden de verschillen met andere kinderen groter en duidelijker zichtbaar voor anderen. Je hoeft maar één keer met je roze rolstoel over de camping te lopen en iedereen weet wie je bent.
In het tijdschrift Lotje en Co lezen we in 2012 een artikel over de camping Domaine de Puylagorge, een camping in midden Frankrijk gericht op gezinnen met gehandicapte kinderen. Indy is dan 5 jaar en zit inmiddels op de Mytylschool. Ze geniet erg van het contact met andere kinderen, maar andere kinderen merken steeds duidelijker dan Indy anders is. Ze vinden haar gek (‘ze kwijlt…bah!’) en willen niet meer haar spelen en dat doet pijn. We besluiten daarom deze camping een weekje te proberen, in combinatie met 2 weken op een gewone camping. We worden warm ontvangen en krijgen een zeer ruime plek aan het begin van de camping. In het begin voelt het nog wat onwennig; er zijn zoveel gehandicapte kinderen om ons heen. We hebben het gevoel dat we op de Mytylschool aan het kamperen zijn! Maar toch went het al snel.
Indy krijgt een eigen vrijwilliger toegewezen, die komt kennismaken. Ze gaat twee keer dag ca 2,5 uur naar de animatie, waar ze het naar haar zin heeft. Er zijn 4 groepen, ingedeeld naar leeftijd en niveau en ze bestaan uit zowel gehandicapte als niet-gehandicapte kinderen, de zg. ‘brusjes’. Wat voor ons het meest bijzonder is, is dat deze vrijwilliger de zorg en daarmee de verantwoordelijkheid echt van ons overneemt. Als Indy een aanval krijgt tijdens de animatie, brengen ze haar naar onze caravan, leggen ze haar op bed en wachten ze tot ze weer wakker is. We kunnen haar even loslaten, waardoor we echt even vrij zijn. Mijn man zette op 15 juli 2012 op Facebook: “Zo, da’s even wennen… Indy en Djalan (oudste zoon) worden vermaakt door het speciale animatieteam hier op de aangepaste camping in Frankrijk. Milo slaapt en ik zit op een stoel voor de caravan NIKS te doen. Dit wordt vast een ontspannen weekje…”
En dat werd het zeker! Als we de kids rond 10 uur hebben overgedragen, belanden we vaak op het terras met een kop koffie met andere ouders. ’s Middags maak ik een wandeling in de prachtige omgeving of lig ik met mijn boek en een glaasjes koude limonade bij het zwembad, dat is echt onmogelijk op andere campings! Als de animatie is afgelopen, wordt het een gezellige drukte in het (aangepaste) zwembad. Na een verfrissende duik spoelen we ons gelijk even af onder de douche; er zijn allerlei faciliteiten voor gehandicapten in de toiletgebouwen, die voor ons niet noodzakelijk, maar wel heel handig zijn. Je kunt elke avond deelnemen aan een heerlijk buffet, ideaal want je hoeft niet met je (ongeduldige) kids te wachten tot het eten wordt gebracht. Of je kiest ervoor om patatjes of pizza te halen en bij je caravan op te eten. En ’s avonds is en een gezellig kampvuur of een spooktocht. Onze andere kinderen vermaken zich met de brusjes; omdat ze zelf ook allemaal een gehandicapt broertje of zusje hebben, kijken ze nergens van op. ’s Avonds zitten ze samen op de trampoline en we horen hen verhalen delen over hoe hun leven met hun broertje/zusje is.
Wat heerlijk om je niet te hoeven schamen of verontschuldigen als je dochter de tent van iemand anders inloopt en alles uit de tassen begint te halen. Bij de afwas klets ik met andere ouders over hun kinderen en ervaringen, het contact gaat heel gemakkelijk. Niemand kijkt raar op als ik voor de 3e dag achter elkaar lakens aan het wassen ben omdat mijn dochter weer de boel heeft onder geplast. Het voelt heerlijk om niet bijzonder te zijn! In de loop van de week raken we steeds meer gewend en genieten we van de ongekende vrijheid. Het feit dat je als ouders allemaal in hetzelfde schuitje zit, geeft me een gevoel van verbondenheid. En ook al ken ik lang niet alle ouders, ik heb het gevoel dat ik erbij hoor, dat ik deel uitmaak van deze bijzondere groep en dat is moeilijk en mooi tegelijk. Aan het einde van de week wordt traditioneel afgesloten met de bonte avond, waarin alle groepen optreden en de vrijwilligers in het zonnetje worden gezet. Met een lach en een traan kijk ik naar de optredens en ik ben trots op onze kids!
Voor mij staat vakantie voor nieuwe plekken ontdekken en erop uit gaan. We gaan dan in principe nooit terug naar een camping waar we al eens zijn geweest. Maar voor Puylagorge maken we een uitzondering; na dat eerste jaar zijn we elk jaar terug gekomen en we hopen dit jaar voor de negende keer te gaan. Het is standaard onze laatste week van de vakantie en we genieten elk jaar van de rust en de ruimte. En zo gaan we na 3 weken vakantie uitgerust en met goede herinneringen naar huis!
Groetjes Familie Lentze
Klik hier voor meer informatie over deze bijzondere Camping in Frankrijk